De afgelopen maanden was het stil van mijn kant. Ik was met andere zaken bezig.
Op een bijzondere manier kwam ik in contact met een bijzondere man, Wil Groot van Stichting Willen & Doen. Hij was op zoek naar een redacteur voor zijn te verschijnen boek over tien jaar vrijwilligerswerk in en voor Zuid-Afrika. Aanvankelijk dacht ik: nee, dit project is te groot voor mij, ik moet klein beginnen. Áls ik al zou willen beginnen.
Maar ik kreeg er steeds meer zin in. Waarom zou ik dit niet kunnen? Ik zei ja tegen de enorme klus. De afgelopen anderhalve maand maakte ik veel uren, werkte ik ook ’s avonds en in het weekend, werden de personen uit het manuscript bekenden voor mij en droomde ik zelfs over Zuid-Afrika. Ik zag de losse teksten veranderen in één prachtig verhaal over tien jaar Stichting Willen & Doen.
Vandaag was het zo ver. De tekst kon naar de vormgever. Een emotioneel moment na alle inspanning. Ik moest ‘mijn’ kindje loslaten, doorschuiven naar de volgende persoon in de keten.
Deze middag voel ik me wiebelig, ook omdat het mijn eerste klus na jaren is. Na Art. Weer een stapje terug naar de normale wereld. Ik voel me wiebelig omdat ik merkte dat ik het nog kan. Dat ik merkte dat dit vak voor mij nog steeds het leukste ter wereld is. Dat ik het zelfs zó leuk vond om te doen, dat ik besloten heb om weer als freelance redacteur en tekstschrijver aan de slag te gaan.
Deze middag voel ik me wiebelig, ik weet me geen even raad met mijn onrust. Ik besluit een stuk te gaan fietsen. Onderweg heb ik stevige tegenwind. Doortrappen Mariëlle, zeg ik in gedachten tegen mijzelf, de tegenwind kun je hebben, als je maar blijft fietsen.
Mocht je geïnteresseerd zijn in het werk van Wil Groot en/of het te verschijnen boek, neem een kijkje op www.willenendoen.com
