Art begint zijn haar te verliezen. Het is gek dat de ziekte nu een beeld krijgt, het wordt iets concreets. Hoewel, met alle diarree-ellende die we hebben gehad, met Art die er zelfs na de zware operaties beter uit zag dan vorige week, met de mensen op straat die bezorgd en ook wel geschokt naar ons kijken, heeft de ziekte al lang een beeld.
Nienke Elenbaas, beroepsfotograaf, maakt op vrijwillige basis prachtige foto's van de kinderen hier. Het zijn zulke mooie portretten dat je de ziekte niet opmerkt.
Vorige week nam ze ook foto's van Art, en die kwam ze vandaag brengen. We praatten wat en hadden het over een meisje dat ze had gefotografeerd, wat ik toevallig had gezien. Dat meisje zag er zo krachtig, vrolijk en levenslustig uit dat ze me opviel - maar ze is een terminaal patiëntje. Mijn maag draaide om toen ik het hoorde.
Aan de ene kant snak ik naar verhalen en ervaringen van mede-ouders, maar ik probeer dat binnen de perken te houden. Alle ellende is te veel en iedere ouder heeft een hartverscheurend verhaal. Je leeft zo met de ander mee, ik tenminste, dat ik me daarvoor moet afsluiten om me op Arts genezing te kunnen concentreren.
Een verpleegkundige vertelde ons eerder dat het komende jaar horror zal zijn, en ik begrijp hem nu pas echt. Het is horror. Waarom moet een kind met zoiets heftigs als kanker dealen?
Maar zoals vandaag, toen ik Art opgewekt achter een geïmproviseerd loopwagentje zag lopen, zijn eerste stapjes sinds hij geopereerd is, was ik supertrots. Dat hij toch zulke successen kan boeken, zelfs tijdens een chemo! Mijn hart liep over van geluk. Heel even, want ik moest snel achter hem aan met de infuuspaal.
Ps. De foto's van Art zijn ook prachtig geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten