Kanjer

Dat Art zich als een kanjer door alle ellende heenslaat, mag duidelijk zijn. Maar voor ons is er nóg een kanjer, die zich fantastisch groothoudt maar af en toe wordt vergeten - Benten. Hij moppert nooit als er iets van hem wordt verlangd. Zonder morren gaat hij weer logeren bij opa en oma, hij wacht netjes als bij Art bloed wordt afgenomen, en geeft geen kik als hij 's nachts van zijn bed wordt gelicht, in de auto gezet, op weg naar alweer het AMC. En welk driejarig kind heeft woorden als infuuspaal, rotavirus of Ronald McDonaldhuis in zijn vocabulaire?

Om Benten eens echte aandacht te kunnen geven, gingen Wouter en ik gistermiddag met hem op stap, Art in goede handen achterlatend natuurlijk. Het oorspronkelijke doel was het Thomas de Treinweekend in het Spoorwegmuseum, maar omdat dat veel te druk was voor deze drie vermoeide personen haakten we al snel af en belandden we op een Utrechts terras. We genoten van elkaar en van het zonnetje. Even geen ziekenhuisgedoe, dat had die grote broer wel eens verdiend. Toch was het voor Bent op een gegeven moment genoeg: 'Ik mis Art, ik wil naar het ziekenhuis.' Als je de volle aandacht van je ouders hebt en toch je broer mist, dan ben je voor mij helemaal een kanjer.