Levenslang

Er fladdert weer iets in mijn buik. Geen ongeboren baby, artistieke inspiratie of frisse verliefdheid, maar nervositeit. Nervositeit voor wat er weer gaat komen.

Ik merk aan W. dat hij er ook last van heeft. Slapeloze nachten, afwezigheid en kribbige antwoorden.

Het is weer MRI-tijd.

Nu, na Arts behandeling kan ik zeggen dat een MRI een van de heftigste momenten in het hele proces is. Het moment van de waarheid – nu moet blijken of de behandeling heeft gedaan wat het zou moeten doen.

Hoe veel MRI’s we ook hebben meegemaakt – oneindig veel – wennen zal het nooit. Zo’n op zich onschuldige handeling kan voor het ergste nieuws zorgen. Het is als een afvalrace waarbij je telkens hoopt aan de goede kant te zitten.

Inmiddels weten we: deze onzekerheid zal nooit weg gaan. Het zal in de loop der jaren misschien afnemen, maar we zullen altijd extra zorgen om Art houden. In die zin hebben we levenslang, en moeten we daarmee dealen.

Daarom hebben we hebben afgesproken: alleen rondom MRI-tijd mogen we onze twijfels, angsten en spanning hebben. Als de foto er weer goed uitziet, gaan die gevoelens voor drie maanden de kast in. En genieten we weer van de tijd die ons als gezin is gegeven. 

Morgenochtend om acht uur al worden we verwacht op het dagcentrum van het AMC.

Art en Benten in het bos