In de begindagen van onze tijd op de afdeling oncologie, in
2011, werd in de speelkamer een meisje gefotografeerd. Ze was vrolijk, levendig
en prachtig om te zien met haar blonde krullen. De fotograaf die haar vastlegde,
sprak ik een paar weken later omdat ze toen Art fotografeerde. We kwamen op het
meisje en zo hoorde ik dat ze intussen was overleden.
Ik was verbijsterd, overleden? Dit meisje kón gewoon niet doodziek zijn
geweest.
Ik zal haar nooit vergeten, voor mij staat ze symbool voor die vreselijke afdeling. En ik moest aan haar
denken toen we vorig weekend een fotoshoot bij Monique Struijs mochten laten
doen.
Art nog zo vrolijk, krachtig en levendig. Dit jongetje kán
gewoon niet doodziek zijn.
Morgen weer een MRI, later deze week volgt de uitslag. Het
lijkt iedere keer spannender te worden.
Monique, bedankt voor het prachtige resultaat!
Wat spannend..... En het is zeker onbegrijpelijk dat Art zo ziek is maar je daar niets merkt..... Wij duimen heel hard voor een goede MRI uitslag.
BeantwoordenVerwijderenLiefs Anoeska en Ton (Ouders van Quinten)
Dag Mariëlle,
BeantwoordenVerwijderenJe kent me niet. Ik lees af en toe mee. Je schrijft indrukwekkend!
Wat een mooie foto's..... Wens je nog veel tijd met Art.