Inmiddels heeft Art er de tweede chemokuur op zitten
(vanochtend de laatste pil). We zijn rustig gestart, de vorige kuur bestond uit drie
pillen en deze uit vier.
Het is weer indrukwekkend hoe Art alles ondergaat. Pil in de
mond, slokje water erbij en hup, weer achter de rug. Bloedprikken is niet fijn
maar dat moet nu eenmaal ook gebeuren.
Ondertussen staan we niet stil. We zijn wéér
verhuisd en Art heeft begin oktober een geweldige verjaardag gevierd.
Trots op mijn grote man van zes!
Trots op mijn grote man van zes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten