Het gaat zo goed met Art dat ik graag vergeet hoe de
situatie is. Waarschijnlijk maak ik veel te weinig foto’s en filmpjes van hem,
van ons. We leven, genieten.
Soms word je weer met je neus op de feiten gedrukt. Onze
oncoloog belde gisteren met de bloeduitslagen van de afgelopen chemokuur. Het
bloed ziet er nog steeds netjes uit, maar om te voorkomen dat Art bij de
aankomende kuur te diep gaat zakken, moet hij één chemopil minder slikken.
Ik voelde weer even het beklemmende van de hele situatie. Ik
bedacht me iets waar ik eerder niet aan gedacht heb. Stel je voor dat Art’s
tumoren nog goed op de chemo reageren, maar zijn lijfje niet meer? Wat doen we
dan?
We hebben nog zo weinig tijd samen.
Toen kwam de kleine gangmaker thuis van een kinderfeestje en
slokte met zijn onophoudelijke stroom aan praatjes gelukkig mijn aandacht weer
op. Ik wil er gewoon niet aan denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten