Een nieuwe fase

De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Die boektitel komt bij me op als vriendlief op uitzendinggemist een programmaatje opzoekt. Voor mijn gevoel zitten we allebei even op een andere planeet.

Ik heb een intensieve week achter de rug met ook een aantal afspraken in het AMC. De belangrijkste daarvan was toch wel het gesprek over de voortgang van Arts behandeling. De temozolomide moet (tijdelijk) stoppen, anders ontstaat er een reële kans op leukemie. Maar wat gaan we dan doen? Er zijn een aantal opties en mogelijkheden.   

We hebben besloten om even niets te doen. Arts lichaam rust te gunnen. En te kijken hoe de ziekte zich ontwikkelt. Misschien is de kanker nu wel slapend. En mochten de tumoren groeien, zijn we er hopelijk best op tijd bij en zijn er verschillende behandelmogelijkheden.

Dit schrijf ik nu wel heel zakelijk en cool op, maar natuurlijk is het ontzettend spannend. De mri’s worden frequenter om de tumoren beter in de gaten te houden. En de eventuele behandelingen worden minder makkelijk dan ’s ochtends voor schooltijd een chemopilletje.

En uiteindelijk kunnen deze behandelingen alleen zijn leven verlengen, niet genezen.

Vandaag liep ik met Art door het AMC. Hand in hand, Art vrolijk babbelend. Míjn Art, die zich altijd kranig houdt. Maar die uiteindelijk nog steeds zal te komen overlijden door zijn hersentumor.