Weg

Ik wandelde buiten met de hond, liep langs het kinderdagverblijf en spiekte naar binnen. Daar zag ik het achterhoofdje van mijn dochter – ik zou het uit duizenden herkennen. Ik voelde de intense liefde voor mijn kinderen en daar rolden de tranen om het jongetje dat er niet meer is. 

Zíjn achterhoofdje kan ik nog zo uittekenen. Zijn flapoortjes, de donkere borstelhaartjes en het litteken van boven naar beneden in zijn nek. Het is zo’n raar idee dat dat er allemaal niet meer is.

Dat Art dood is, is één ding om mee te leren omgaan. Maar dat hij ook helemaal weg is, is wat anders. 

Behalve het hoopje as is er niets fysieks van hem over. En dat is bijna nog moeilijker te accepteren dan het feit dat hij dood is. Niet dat ik hem zou willen opzetten, wat wel eens met dieren of ‘grote’ leiders gebeurt. Maar ik kan voor mijn gevoel nergens heen met mijn verdriet. Art is van de aardbodem verdwenen. Ik kan hem nooit meer bewonderen, aanraken of kusjes geven.

Susan Smit schreef een blog over hoe ze haar kinderen mist wanneer ze bij hun vader, haar ex-partner, zijn. Dat het huis niet klopt zonder de kinderen, dat alles - ook de spullen - wacht tot ze weer terug zijn. Zo voelt het hier sinds afgelopen september, wilde ik haar schrijven, met het verschil dat mijn Art nooit meer terug komt.

Art is er niet meer. Dat besef komt nog steeds stukje bij beetje binnen. Soms voel je het verdriet al even aankomen. Soms overvalt het je. Maar het is altijd gruwelijk hard.