Eindelijk, vandaag kon ik Benten weer in mijn armen sluiten. Zeven nachtjes uit logeren is erg lang voor een driejarige (en voor zijn moeder), en hoewel hij altijd wordt verwend bij zijn opa en oma, was hij vanaf het moment dat hij het huis kwam binnenstappen tot aan een kwartier geleden (hij slaapt eindelijk) net een jonge labrador die een heleboel toiletpapier om zich heen ziet. Ook Art was erg blij om Benten weer te zien. Het hele huis stuiterde van die twee energieke mannetjes.
Art heeft sinds de narcose van gistermiddag last van wat verhoging. Ik ben bang dat we afstevenen op een aplasie. Morgenochtend moeten we bloed prikken om te kijken of hij daadwerkelijk in aplasie is (dat stond al op de planning). Wat me verbaast en goed doet, is dat Art ook met verhoging en een bleker koppie toch vrolijk blijft, en zin heeft om met zijn broer te stoeien of voor op de fiets boodschappen te gaan doen met mama. Ik leer heel veel van hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten