Ik ben onrustig. Hoe meer de eindstreep van de zwangerschap in zicht komt, des te meer ben ik bang dat het mis zou kunnen
gaan. Ik ben erg bezig met de twee, bewegen ze nog voldoende, moet ik het
ziekenhuis bellen?
Mijn vriend, de vader van de tweeling, heeft dat niet. En
dat irriteerde me eerlijk gezegd.
Ik ben een nadenker. Dus voor deze kwestie moest ik ook even
gaan zitten. Ik kwam tot de volgende conclusie: vriendlief gaat vol vertrouwen uit
van nieuw leven, ik van de dunne, precaire scheidslijn tussen leven en dood.
Al eerder hield ik mijn overleden oudste zoontje in mijn
armen. En Art heb ik vier keer stervende meegemaakt. Vier keer waren we er op het nippertje bij, hebben we zijn leven gered.
Je (bijna) dode kind in je armen houden is niet normaal.
Maar het is wel mijn referentiekader geworden.
En ik zou jou wel even in mijn armen willen houden nu. Even een knuffel geven en je, als was het maar voor luttele seconden, je laten geloven en weten dat alles goed komt met de tweeling. Even geen zorgen. Ik gun het je zo.
BeantwoordenVerwijderenWat lief, dankjewel <3
VerwijderenEn ik zou jou wel even in mijn armen willen houden nu. Even een knuffel geven en je, als was het maar voor luttele seconden, je laten geloven en weten dat alles goed komt met de tweeling. Even geen zorgen. Ik gun het je zo.
BeantwoordenVerwijderenIk herken dat. Wat je zegt. Heb n misschien vergelijkbare referentiekader. Eerst een bijna dood kind. Toen een bijna dodelijk ongeluk met hetzelfde kind. Toen n miskraam. En nu zwanger. Hoewel mn man al net zo gespannen is, voor wat komen gaat...in ieder geval, wat ik wil zeggen, je bent niet alleen 😊
BeantwoordenVerwijderen