Art ligt in de tandartsstoel. Keurig met zijn handjes over
elkaar op zijn buik. Natuurlijk verroert hij zich niet. Ik zit ernaast en voel
me ellendig, alweer moeten ze hem hebben.
Onze oncoloog heeft overwicht. Vanochtend overlegde ze met
de tandarts, geen idee wat ze heeft gezegd maar vanmiddag kon Art al terecht.
De betreffende kies wordt er zo uit getrokken. Het bijbehorende abces zal hopelijk weg zijn voor de volgende chemo begint.
De tandarts zegt dat ze niet vaak een kind ziet dat alles zo
rustig ondergaat. Bij het afscheid merk ik dat ze emotioneel is. Ze weet niets
te zeggen. Art wil naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten