Bruine tegeltjes

Hoe vaak heb ik niet door de hal van het AMC gelopen, met mijn blik gericht op die lelijke vloertegeltjes uit een vervlogen tijdperk. Bijna altijd met Art bij me, eerst op mijn arm, later aan mijn hand en nog later in een rolstoel voor mij. Soms was Art kaal, had hij een infuuspaal bij zich of ‘toverzalf’ op zijn handen. Andere keren lag hij onder narcose in een bed, en soms liep hij vrolijk kletsend te treuzelen.

Ik wilde nooit in die hal zijn, niets met alle mensen om mij heen te maken hebben, dus mijn ogen kwamen niet verder dan die vreselijk bruine tegeltjes onder mijn voeten.

Vandaag liep ik weer door die hal. Alleen. De bruine tegeltjes worden inmiddels vervangen door modernere grijze. Maar dat helpt niets tegen het nare gevoel dat die enorme ruimte met zich meebrengt. Van een ziekenhuis dat je nooit meer loslaat uit zijn wurggreep. Een eindpunt.

Voor mij liep een kaal meisje, een beetje van Arts leeftijd. Uit de tas van haar moeder stak het hoofd van Radio Robbie, de knuffel die Art ooit vergezelde tijdens de bestralingen. Wat weer een toeval.

Het was vandaag inderdaad een eindpunt. Ik had een afrondend gesprek met de liefste en meest betrokken professionals die je je maar kunt indenken. Het was bijzonder, mooi, waardevol en triest. Ik denk dat ik er nu klaar voor ben om voorzichtig vooruit te kijken, met Art heel dicht bij me.

Die tegels wil ik heel lang, en eigenlijk nooit meer zien.