Gemis

Woensdagochtend 6 december. Vriendlief heeft het huis in alle vroegte verlaten, hij moet een vliegtuig halen. Wende werd er wakker van en ligt nu lekker warm naast me te soezen. Ik denk aan gisteravond, Pakjesavond, zonder Art.

Alsof ze het voelt komt Wende tegen me aan liggen. Ik moet een beetje huilen en begin in haar oor te fluisteren. Over de stampvoetjes die we nu hadden moeten horen, van een jongetje dat naar de wc gaat. Over dat jongetje dat nu bij ons in bed had moeten komen om te vertellen over zijn gekregen cadeautjes, met veel te luide stem voor een vroege ochtend. Over hoe hij vanmiddag thuis van school zou komen en direct op het kussen van de hond zou gaan liggen om met haar te knuffelen.

Eenmaal beneden aan de ontbijttafel begint Wende te wijzen naar de foto’s van Art. Ze wil dichterbij en geeft haar afgedrukte broer een aai.
Ze begrijpt alles.