Here we are again

Door de afgelopen maanden heb ik een aardige antenne gekregen voor wat serieuze klachten zijn. Dus toen Art gistermiddag een aantal volle diarreeluiers achter elkaar had en ik merkte dat ik nerveus werd, dacht ik: bellen. Het AMC vond dat we direct moesten komen. Art is weer opgenomen, meer uit voorzorg, maar nog steeds heeft hij flinke diarree. De pac is aangeprikt en via het infuus wordt zijn vochtbalans bijgehouden.
Art is vrolijk, zoals altijd, en lacht, speelt en neuriet. Het is voor hem weer wennen op de andere afdeling (we liggen nu op H8), vandaar dat ik vannacht nog even bij hem sliep. Het was een zeer onrustige nacht, waarin een hoop mensen in en uit de kamer liepen en ik gelukkig heb kunnen voorkomen dat een katheter werd ingebracht.

Hoewel de dagen erna een fiasco waren, is de laatste chemokuur goed gegaan - voor Art tenminste. Wouter en ik hadden allebei een griep te pakken (we hopen dan ook dat Art nu iets simpels als dat griepje heeft).
Het nadeel van ziek op bed liggen is dat je gedachten hun kans grijpen en zich aan je opdringen. Het afgelopen half jaar kwam dan ook langs en ik begon me te realiseren in wat voor situatie we zitten. Alle operaties, chemo's, hoop en teleurstellingen. De drie keer dat we Art bijna verloren. Onverwachte (ic)-opnames. Weer thuiskomen voor een paar dagen en door Benten oma te worden genoemd.
Deze gedachten, dit verdriet en zelfmedelijden duurt een paar dagen. Maar dan stop je alles weer weg, omdat je er niets aan hebt, omdat je je energie weer op Art en op je gezin wilt richten. We moeten tenslotte nog even zo doorgaan.
En we móéten ook met frisse energie en hoop met Art de laatste chemo's door. Ik weet zeker dat Art blindelings op onze energie afgaat. Zo lang wij vertrouwen, geluk en hoop uitstralen, heeft hij dat ook. En hoop doet leven. Zin in het leven. En ik weet ook dat Art daarom zo'n vechter is, omdat hij zin heeft in het leven.