We hebben weer een superheftige week achter de rug. Vorig weekend was Art opgenomen vanwege de diarree. Omdat het zondag beter ging, mochten we met wat ORS naar huis.
Maandag ging het redelijk met Art, maar in de loop van de dag nam de diarree weer toe. Art zou dinsdag een MRI hebben en moest daarvoor nuchter zijn. Dat leek me niet handig omdat hij dan ook geen vocht mocht hebben, vandaar dat ik belde met F8N. Ze zeiden dat de MRI te belangrijk was en ze hem wilden laten doorgaan. We spraken af om dinsdagochtend vroeg even op de afdeling langs te komen om Art te laten nakijken. Dinsdagochtend was de diarree weg (maar dat is ook logisch als je niets mag innemen). We mochten naar het dagcentrum voor de MRI. Wel werd de afspraak gemaakt dat we op onze mobiel zouden worden gebeld als de artsen Art nog wilden zien na de MRI.
Wij naar het dagcentrum, Art onder narcose, MRI gemaakt, Art weer wakker. Alles goed, hij drinkt een beetje, dus kunnen we hem weer meenemen. Geen telefoontje van F8N, dus snel de auto in en naar huis!
Thuisgekomen eet en drinkt Art wat. Daarmee komt de diarree terug en wordt steeds erger. Art wil maar drinken en drinken, om het vervolgens meteen uit zijn lichaam te laten komen. Ook moet hij overgeven. Wouter en ik overleggen of we het telefonisch spreekuur zullen bellen. Het is half vier, dus dat kan nog. Op dat moment gaat de telefoon: F8N. Ze hadden Art niet naar huis willen laten gaan, maar er is een fout gemaakt waardoor we niet zijn gebeld. Of we nog terug willen komen...? Ja, heel graag! Oké, dan worden we snel teruggebeld over waar we ons moeten melden.
Ondertussen gaat het heel snel achteruit met Art. Zijn lippen worden blauw en je ziet hem terugtrekken in zijn wereld, er is geen contact meer mogelijk. Hij wil alleen maar drinken. Snel spullen gepakt en op naar H8N. We hebben zo'n haast dat we zelfs geen emla smeren. In de auto gaat het helemaal mis, Art kreunt alleen maar. Tussentijds valt hij af en toe weg. Hij drinkt en drinkt. Wouter sjeest met 135 km over de A10 en eenmaal op de parkeerplaats moet Art weer overgeven.
We rennen het AMC binnen met Art op de arm. De lift lijkt wel een eeuwigheid te duren, hij stopt zo'n beetje op elke verdieping. Eindelijk, de achtste. Rennen naar de balie. Geschrokken gezichten. Snel naar de box, waar opeens tien man om het bed staan. Art ademt steeds oppervlakkiger. Zuurstof en hartmonitor aan. IC-dokters erbij. We horen dat Art in shock is. De pac wordt zonder verdoving aangeprikt en de arts geeft handmatig 250 ml zoutoplossing, verdeeld over vijf spuiten. Bij elke spuit zie je Art iets meer terugkomen.
Na deze redding vertelde de arts dat we niet vijf minuten later hadden moeten komen, dan was het te laat geweest. Ze vroeg ons ook waarom we niet de eerste hulp zijn binnen gerend. Dat vragen Wouter en ik ons ook af, hoe hebben we nog zo netjes naar boven kunnen gaan? De automatische piloot?
Toen de lieve verpleegkundige Anne, die we nog goed kennen van vorige opnames, later op de avond ons alledrie een kus op de wang gaf, stroomden de tranen.
Art is opgeknapt, maar hij ligt nog wel aan allerlei infusen en monitors. Ook mag hij nog niet eten en drinken, zijn darmen zijn helemaal stil gelegd. Voeding gaat door zijn infuus rechtstreeks het bloed in. We zijn inmiddels weer op F8N en ik verwacht dat Art daar nog wel een tijdje ligt. Het is een groot raadsel, er is iets met Art waardoor hij superheftig reageert op de chemo's, maar de artsen komen er maar niet achter wat dat is.
Art heeft een trauma opgelopen (en wij misschien ook wel). Er is weer heel veel aan zijn lichaam gerommeld. Gisternacht werd hij om half vijf wakker gemaakt en werd er een infuus in zijn voet gezet omdat hij een bloedtransfusie moest. Ik was heel boos, kon dat niet wachten tot de ochtend? En kon dat niet door zijn pac? Nee, dat kon niet, hij had nú bloed nodig en de zouten moesten blijven doorlopen via zijn pac.
Gistermiddag kwam de oncoloog ons voor de afwisseling goed nieuws vertellen: op de gemaakte MRI is geen tumor meer te zien! Maar dit betekent niet dat we klaar zijn met de behandeling. Integendeel, het protocol wordt afgemaakt, wordt zelfs nog zwaarder, en daarna zijn we nog minstens een half jaar bezig met behandelen.
Alle emoties komen voorbij, en dat slurpt energie. Als Art het allemaal maar redt, spookt door mijn hoofd.
amai da is niet te vatten als je da ni zelf hebt meegemaakt wat moeten dit voor jullie erg bange momenten geweest zijn ik heb er nog altijd kippevel van er is toch een lichtpuntje geen tumor meer te zien hopelijk knapt hij znel weer op
BeantwoordenVerwijderenMarielle & Wouter,
BeantwoordenVerwijderenArt gaat ons erg aan het hart. Wat een vreselijk beangstigend verhaal. Ben echt zo blij dat hij het gered heeft. Veel sterkte met jullie eigen emoties.
We denken veel aan jullie