Boodschappen

Vanmiddag lag er een brief van het AMC op de deurmat. Een uitnodiging voor Art, voor een gehoortest. Art krijgt namelijk een chemo toegediend die je gehoor kan aantasten.
Ik begon me te herinneren wat we allemaal te horen hebben gekregen over Art, de laatste acht maanden. Eerst zou hij misschien de hersenoperatie niet overleven. Of hij zou er misschien gedeeltelijk verlamd uit kunnen komen.
Er kwam nóg een operatie in zijn hoofd. Bij deze bestond een (kleine) kans dat er een slagader zou worden geraakt, dan was het ook einde verhaal.
Als er een complete bestraling van de hersenen en ruggenmerg nodig zou zijn (wat nu gelukkig niet het geval is), zou dat Arts intelligentieniveau aantasten, in die mate dat hij later misschien niet zelfstandig zou kunnen wonen.
En toen Art een aantal maanden geleden op de ic lag omdat zijn nieren het plotseling niet meer deden, werd ons gezegd dat de schade misschien blijvend zou zijn en hij voor de rest van zijn leven van een dialyseapparaat afhankelijk zou zijn.
Het rare is, je wordt in de loop der tijd steeds meer resistent voor deze boodschappen. Bij die uitnodiging voor de gehoortest ga je bijna denken: ach, als hij wat minder goed hoort... Alsof het niets is. Je kind met een levensbedreigende ziekte, het blijft een rare wereld.