Gisteravond Benten weggebracht naar opa en oma. Dikke tranen weer bij hem, het was een erg moeilijk afscheid. Zaterdag lag hij nog met koorts bij ons op de bank, en nu liet ik hem achter.
In de auto zei Benten opeens: 'Mama, ik wil niet naar opa en oma'. Dat klonk zo gemeend, niet zeurderig maar met echte pijn, dat het dwars door me heen sneed. Ik heb hem verteld dat we hem het allerliefst bij ons willen hebben, maar dat we nog even moeten volhouden. Ik heb hem ook verteld dat er hierna een moeilijke tijd aankomt maar dat we daar echt nog doorheen moeten. Ik voelde me een ijskoude tante, kun je dit van een driejarig jongetje verlangen? We doen het, maar het is te veel.
We hopen dat de chemokuur vandaag zal doorgaan. Dat hangt van Arts bloedwaarden af. We moeten ons om 11.00 uur melden op F8N. Dan bloedafname en wachten op de uitslag. Als Arts bloedwaarden nog niet goed zijn, worden we naar huis gestuurd. Dubbele gevoelens, aan de ene kant denk je: geef me nog maar een paar van die mooie, vrije dagen. Maar we moeten verder en willen van die rotchemo's af. Doorbuffelen dus.
Art heeft zich de afgelopen chemovrije week weer verbazingwekkend snel ontwikkeld. Hij zegt opeens echte woordjes en knikt ja of - schudt juist nee - als je hem iets vertelt. Hij wil dingen zelf doen. Wat zijn een kinderlichaam en -brein toch prachtige mechanismen, zodra ze de kans krijgen gaan ze meteen door met zich ontwikkelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten