Vrijdagmiddag in De Bijenkorf. Het is druk, en plotseling staat tussen de herenoverhemden een moeder te foeteren op haar kind. De jongen is moe, wilde niet winkelen maar moest mee, en laat nu zijn onvrede zien door overhemden uit het rek te trekken en op de grond te gaan liggen. De vrouw wordt heel boos. Wat een naar mens. Ziet ze niet dat de jongen alleen maar probeert te zeggen dat hij naar huis wil?
Die vrouw was ik. Zodra ik doorhad waarmee ik bezig was, schaamde ik me natuurlijk rot. Hoewel we alle vier heel moe waren, moesten en zouden we gaan shoppen, op vrijdagmiddag nog wel. Niet echt een superuitje voor een jongen van drie. We wilden het eerst uitstellen - geen zin, maar nee, ons gevoel zei dat we het nú moesten doen. We hadden nieuwe spullen nodig, schoenen voor de jongens, overhemden voor manlief en verjaardagscadeaus.
Eenmaal geslaagd en wel thuisgekomen, ging de telefoon. F8Noord aan de lijn, om te vertellen dat het Hb van Art heel laag was en dat we zaterdag in het AMC werden verwacht voor een bloedtransfusie. Was ons voorgevoel toch juist geweest.
De transfusie is vanmiddag gebeurd. Het was rustig op de afdeling, het bloed was er snel en liep zonder problemen in, dus we konden aan het eind van de middag (nadat Bent ondertussen met een andere broer de speelkamer had afgebroken - en weer opgeruimd), naar huis.
Alleen, ik vind Art niet erg opgeknapt van het bloed. Hij was de hele avond onrustig, draaide, en kreunde en steunde. Toch maar weer een paracetamol gegeven en bij ons in bed gelegd. Nu is hij eindelijk in slaap gevallen. Hopelijk knapt hij vannacht en morgen wat meer op, want maandag is het feest: dan wordt Art twee jaar. Ik ben nog steeds bang dat het op de een of andere manier niet gaat lukken, maar het ziet er naar uit dat we het thuis kunnen vieren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten