Vandaag een bijzondere ontmoeting gehad met een oude bekende. Een jeugdvriendinnetje van mij die ik al zo'n achttien jaar niet had gezien, en die toevallig in de buurt van München blijkt te wonen. Het was een fijne middag; ze is niets veranderd, en onze kinderen bleken ook nog eens ongeveer even oud.
It brings back good old memories. Even wilde ik terug naar vroeger. Nostalgie naar buiten spelen, naar de zorgeloze tijd, naar de zomers die nooit voorbij leken te gaan (en de winters ook trouwens).
Maar al snel bedacht ik dat ik geen kind meer zou willen zijn. Ik ben blij met alle ervaringen die ik tot nu toe heb gehad, goede en slechte. Ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben, vooral die van het afgelopen jaar.
Een deel in W en mij wil niet meer terug naar huis. Van een afstand gezien voelt Nederland zo benauwd (letterlijk en figuurlijk). We genieten van de ruimte, rust en ontspannenheid hier.
Maar soms speelt de heimwee op, heimwee naar ons eigen huis en onze tuin die we heel graag willen opknappen. We zijn zo weinig thuis geweest de afgelopen veertien maanden. Uit het niets verwoordde B het heel mooi vanavond: 'Ons huis is vast verdrietig zonder ons.'
Art maakt een enorme ontwikkeling door. Als we ergens naartoe gaan - of een poging daartoe doen - loopt hij standaard bij ons weg, de andere kant op. Hij loopt achter alle honden en katten aan, onderzoekt steentjes, stapt in water. Alles moet worden ontdekt, en wat geniet ik daarvan.
's Avonds bij het slapen gaan merken we toch dat hij bang is. Hij stelt het inslapen zo lang mogelijk uit. Ook het (kunstmatige) inslapen bij het Rinecker vindt hij niet fijn. Hij is gespannen, maar wat ik bewonderenswaardig vind is dat hij op het moment zelf altijd rustig blijft.
We hebben uitgerekend dat we nu zo'n beetje op de helft van ons totale verblijf zitten. Art heeft nu tien bestralingen gehad. Dus er zijn er nog een hoop te gaan. Maar als ze zo blijven gaan zoals de afgelopen tien, komen we er wel. En gaan we daarna snel naar huis om een droomtuin te maken.
Heel begrijpelijk allemaal die gevoelens! Maar wat fijn te zien dat Stoere Art ondanks alle ellende die hij nu mee maakt toch zo'n lekkere ondeugende dreumes is.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk gaat de rest van de behandeling ook voorspoedig en zijn jullie lekker thuis als het hier een beetje mooi weer aan het worden is. Want tot nu toe is het echt 3x niks. En dan is het niet fijn om in een tuin te werken. Dus over een dag of wat, lekker naar een zonnig NL een droomtuin maken!
X Diane (onze3ukkies)
Hoi Mariëlle,
BeantwoordenVerwijderenleuk dat jullie elkaar nu ontmoet hebben in Mammendorf. Claudia vond het ook erg leuk.De jongens hadden lekker gespeeld met elkaar.Voor herhaling vatbaar dus.
Goed te horen dat Art het zo goed doet.Toch heel wat elke dag maar weer.Wens jullie ook heel veel sterkte voor de tijd die er nog komt.
heel veel groetjes,Bep