(Ont)spanning

Morgen zijn we al drie weken in Duitsland. Tip: München is een heel leuke stad waarin een hoop te doen is, ook voor/met kinderen, en niet alleen tijdens het Oktoberfest. En je komt er geen Nederlander tegen (nou ja, een paar, maar die lopen bij het Rinecker rond)!
Je begrijpt: de weekenden kunnen we aardig vullen met ontspannende uitstapjes (bijvoorbeeld naar BMW Welt of in lente-outfit met een 'oh leuk' in de kabelbaan naar 1600 meter en in de mist en sneeuw besluiten om weer snel naar beneden te gaan met je koude voeten).
Maar doordeweeks worden we toch echt met de neus op de feiten gedrukt, namelijk dat we hier niet voor de lol zijn.
Het is heftig. Noem me naïef, maar ik had van tevoren gehoopt dat deze periode niet helemaal om die rotziekte van Art zou draaien. Dat doet het uiteindelijk toch weer wel.

Elke doordeweekse ochtend vertrekken we vanuit ons stadje naar het Rinecker in München, een rit van ongeveer 25 minuten. Met een beetje geluk is Art vrij snel aan de beurt en wordt hij in slaap gebracht. Dan gaat hij naar het behandelgedeelte, daar blijft hij zo'n half uur. Als hij terug is op de kamer, duurt het vaak nog een uur of anderhalf voor hij wakker wordt.
Er wordt erg goed voor hem (en zijn broer) gezorgd. Er staat altijd drinken, chocolaatjes en koekjes klaar als hij ontwaakt. Op de 'verkoever' zijn vaak nog een paar andere (Oost-Europese) kindjes die wakker worden of juist in slaap gebracht, en soms een oudere, Oostenrijkse man waar we een beetje om moeten lachen omdat hij iedere keer direct wil opstaan als hij dizzy uit zijn narcose bijkomt.
Voor we thuis zijn, is de ochtend al voorbij. Soms duurt het nog langer en zijn we in de middag pas klaar.

Als Art zich goed voelt, kunnen we 's middags nog iets ondernemen. Maar ik merk nu al dat de behandeling zwaarder voor hem begint te worden. Hij is prikkelbaar, gaat snel in de buggy zitten en wil 's avonds niet meer slapen (misschien is hij bang dat er dan iets met hem wordt gedaan).

Bij mij hangt een enorm rotgevoel. Een schuldgevoel. Op zo'n jonge leeftijd bestralen is gewoon niet goed. Was het echt nodig? De bestraling zal zeker een blijvend nadelig effect op Art gaan hebben. Dat hebben W en ik op ons geweten. Maar wat moet je dan? De oncoloog heeft ons op het hart gedrukt dat het risico op terugkeer te groot is zonder bestralen. En we zijn helemaal hiernaartoe afgereisd om Art de beste behandeling te geven.
Ik wil mijn kop in het zand steken, maar ik moet inmiddels onderkennen dat Art later begeleiding nodig heeft in zijn leven. Hoeveel, dat weten we niet, dat kan variëren van herinneringslijstjes voor zichzelf tot begeleid wonen. Afwachten weer. Ik weet inmiddels: net als de zorgen om Art zal dat altijd blijven.