Luierstrijd

Omdat de toiletbezoeken wel heel erg toenamen, zo’n beetje iedere minuut, vond ik dat het genoeg was. Art moest een luier gaan dragen zodat hij eindelijk wat rust kon pakken. En wij ook.

Het was midden in de nacht. We zaten tegenover elkaar en keken elkaar recht in de ogen – hij voor de zoveelste keer op de toiletpot, ik op mijn hurken ertegenover. Ik zag zijn wilskracht. Die luier ging niet aan.

Nog een paar toiletbezoekjes later probeerde ik hem de luier om te doen. Art spartelde tegen. ‘Ik ben toch een grote jongen,’ huilde hij. Maar hij gaf zich over. Deze slag had ik gewonnen.

Terug in bed hoorde ik hem meerdere keren friemelen aan zijn luier. Ik moet zijn weggedoezeld, want opeens lag de luier naast het bed. Art had zijn zin en sliep tot halverwege de ochtend.

Ondertussen was er door de arts besloten om een katheter te plaatsen. Wel in het ziekenhuis, met een roesje, om dat Art geheid zou vechten tegen dat ding. Het ging goed, maar eenmaal thuis werd Art weer dwars. ‘Dat ding gaat er zeker nooit meer uit,’ riep hij boos. Hij weet precies hoe het zit.

Inmiddels vindt hij die ‘vieze piszak’ toch wel prettig. ‘Handig, hoef ik niet meer naar de wc, mama,’ zei hij vanmorgen vroeg. En hij haalt nu lekker wat slaap in. Met morfine, nog een stap achteruit, maar alles is beter dan een onrustige Art die huilt van de pijn.