Een van die dingen waar ik maanden niet aan ben toegekomen,
is een bezoek aan de kapper. Vandaag moet het gebeuren. Als ik binnen kom, zie
te veel bekende gezichten.
‘Ben je op vrijdag altijd vrij?’ vraagt de kapster.
‘Ik werk niet,’ hoor ik mezelf haar zin afkappen.
‘Dus voor jou is het iedere dag vrijdag,’ gaat ze verder.
Iedere dag vrijdag 22 september 2017 ja, denk ik, de dag dat
ik het lichaam van mijn zoon in de oven zag verdwijnen. Maar ik lach netjes en antwoord
niets.
Te snel zeg ik dat mijn haar zo goed is.
Een vrijdag vol gemis. Net als de andere dagen. Niet compleet. Niet langer heel. Hadden jullie nog maar een vrijdag zoals alle andere. Een weekend als compleet gezin. Het is zo wreed.
BeantwoordenVerwijderenFrank vind dat gek genoeg ook. Hij maakt nog steeds tekeningen voor Art. Het is niet af zegt hij dan. Het is nog niet klaar.
Ik wil antwoorden dat het te laat is maar bijt hard op mijn tong bij het gezicht van Frank die tegenover Art zijn tafeltje heel ijverig aan het tekenen is.
Frank mompelt iets over dat afscheid nemen geen haast heeft en dat hij het raar vind dat dat nu "klaar" is. En hij heeft gewoon gelijk.
Afscheid nemen doe je niet in een week. Of in een maand of in een jaar of misschien wel niet in jaren. En rouwen om je kind?
Ik kijk naar Frank die zijn derde knutsel in het boekje van Art stopt.
Voor even is hij tevreden en de les gaat beginnen.
Eenmaal thuis 's middags drink ik te snel een glas limonade, tenminste dat dacht ik maar het blijkt uitgespoelde roze verf te zijn (ipv dubbelfris wat eerst in mijn glas zat) en ik voel de krijtachtige te grote slok langzaam mijn keel door glijden.
Onze dochter Nienke stopt gelijk de kwast achter haar rug en kijkt met huil ogen naar me. "Ga je nu dood" en angstige ogen kijken me aan.
Ik zucht en beheers mezelf en zeg dat ik er misschien wat buikpijn aan over hou.
Het is weer vrijdag. Een chaotische vrijdag maar het is nog niet voorbij...
En weet je dat is goed.
Het blijft zo oneerlijk en wreed... voor Art... en voor jou/jullie zonder Art ... proberen door te gaan zonder de lieve stoere man. Onmenselijk zwaar! Veel kracht toegewenst (en fijnere herinneringen).
BeantwoordenVerwijderenlieve Marielle, hoop zo dat door jouw schrijven en een klein kattebelletje terug, de leegte even weer is gevuld. Je woorden zijn hartiger dan ooit, snoeihard beschrijf je een voor nu onuitwisbaar moment, blijf schrijven lieve Marielle, blijf vertellen, de woorden die je zoekt helpen om je hoofd bij je gevoel te krijgen en dat gevoel is nu terechte pure razernij. alle liefs margriet
BeantwoordenVerwijderen