Al de hele week hier op het eiland heb ik het gevoel dat ik een kaarsje voor Art moet branden (mijn opvoeding denk ik, eens een katholiek, altijd een katholiek).
In het stadje Soller bezochten we een (dé) kerk, daar kon het eindelijk. Bij het beeld van Maria natuurlijk, zo voelde ik dat, de moeder van iedereen.
Zodra we het muntje in het daarvoor bestemde bakje hadden gegooid en een brandend waxinelichtje tussen al de andere kaarsjes hadden gezet, galmde een best vrolijk deuntje door de kerk. 'Viva Maria', klonk het, 'Viva nostra madre'.
Ik ging in een kerkbank zitten en luisterde naar het kitscherige liedje waarvoor ik opeens helemaal openstond. Laat mijn eerste naam nu ook Maria zijn. En toen snapte ik het helemaal. Een grapje van Art, een groet voor zijn lieve mamaatje. Hij is nog ergens, daarvan ben ik overtuigd (eens een katholiek, altijd een katholiek).
Na deze vrolijke uitspatting was het weer even stil als altijd in een kerk.
Ik hoop dat Art nog vaak laat merken dat hij bij je/jullie is! Neem je tijd om op te krabbelen, zo ontzettend lang spanning en zorgen gehad. "geniet" van de andere omgeving ! x
BeantwoordenVerwijderenWat fijn, zo'n onverwachte boodschap van Art vanuit 'de hemel'. Ik geloof daar ook heilig in (inderdaad, eens een katholiek...). Dit is echt geen toeval.
BeantwoordenVerwijderenblijf vooral schrijven! En art kijkt met jullie mee daar geloof ik zeker in
BeantwoordenVerwijderen