We zijn weer thuis. In een huis dat raar aanvoelt sinds het
een bewoner mist. Die bewoner die er nog zo thuis hoort, maar die er fysiek
niet meer is. Het lijkt bijna of zelfs het huis hoopt dat diegene snel weer thuis
komt, afgaande op alle kleren en speelgoed die je nog overal tegenkomt.
Thuis – dit is ons thuis maar toch voelt het anders sinds 17
september. Waar ben je, Art? Ik mis je verschrikkelijk. Het wordt alleen maar
erger en ik weet niet of ik dat aan kan.
Er worden nog steeds kaartjes bezorgd. Bloemen en chocolade.
Lief dat veel mensen aan ons denken en ook dachten aan jouw geboortedag (wat
een rotbenaming, het had gewoon jouw verjaardag moeten zijn).
Het is rauw, keihard – het besef dat ik jou nooit meer kan
knuffelen, nooit meer mijn neus in jouw kriebelhaartjes kan planten, je mollige
handje nooit meer in de mijne zal voelen.
En ik blijf huilen, en ik wil dat niet, want ik wil voor
Benten, Wende en Reva geen moeder zijn die alsmaar huilt. Maar de tranen
blijven komen, om de gekste dingen. Ik mis je, Art, en dat doet
hartverscheurend veel pijn. En ook deze omschrijving dekt de lading niet. Het
is gruwelijk veel meer dan dat.
Lieve mama, wat hartverscheurend moet dat zijn. Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Ik denk aan jullie, ook al ken ik jullie niet. Jullie mooie dappere Art heeft vele harten veroverd.
BeantwoordenVerwijderenBizar zwaar om nu ook nog sterk te willen/moeten zijn voor Benten, Wende en Reva. Begrijpelijk en hartverscheurend...Pas goed op elkaar en neem jullie tijd om te leren om te gaan met de nieuwe fase/tijd: een leven zonder fysiek aanwezige Art maar wel de dappere lieverd aanwezig in jullie denken, doen en laten. x
BeantwoordenVerwijderenen wat kun je hier op zeggen? sterkte dekt de lading niet...helemaal niet.
BeantwoordenVerwijderenOntzettend oneerlijk allemaal, ik volg je blog al een tijdje en wat heb ik een respect voor je om hoe je met Art zijn ziek zijn bent om gegaan. Het is toch helemaal niet raar dat je nu niet 'sterk' kan zijn. Het is allemaal nog zo vers! Tuurlijk wil je als moeder sterk zijn voor je andere kinderen, maar kom op je bent een moeder en je bent een mooi en bijzonder kind 'verloren'. De kinderen mogen je verdriet zien. Zij missen hun broer ook en zien dat ze dus best verdrietig mogen zijn. Ik wens je ontzettend veel sterkte toe. En ik vind je (ondanks dat ik je dus niet ken) een sterke vrouw. Heel veel liefs van een blog volgster.
BeantwoordenVerwijderenLieve Mariële. Wat een schok, ik lees nu pas dat jullie lieve Art er niet meer is.Wat is dat ineens snel gegaan. Ik wil je heeeeeeel veel sterkte wensen, blijf dicht bij jezelf, neem de tijd voor jou (zelf) en je gezin om jullie verdriet op jullie manier en tempo te verwerken,dring jezelf geen dingen op en laat je door anderen niks opdringen,want dat zal t verwerkingsproces alleen maar in de weg staan en nog moeilijker maken.Een hele dikke knuffel lieve mama van Art!!
BeantwoordenVerwijderen