Hier zit ik, op een eiland. Arts geboortedag (afgelopen dinsdag) ontvlucht. De pijn om zijn verlies wordt alsmaar heftiger. Lig ik te huilen op het strand. Zacht, zodat Benten het niet merkt.
Ik bekijk foto's van Art, keer op keer, en moet lachen en huilen tegelijk. Ik ben ontroerd en zo verdrietig. Ik probeer aanwijzigingen te vinden. De achteruitgang van Art te zien. Soms is die er, maar op andere foto's is hij weer zo fris als wat.
Ik zit op een warm eiland en ik moet de draad van mijn leven oppakken. Er zijn mensen die graag willen dat ik dat doe. Dat ik me weer op hen richt.
Maar op dit moment kan ik niets, behalve de pijn voelen om een heel lief, grappig mannetje dat er niet meer is. Míjn mannetje.
Lieve Marielle
BeantwoordenVerwijderenMijn lieverd overleed bijna 7 jaar geleden aan een hersentumor. Pas 3 jaar oud. Zijn geboortedag was afgelopen week.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk en het gemis wordt, het spijt me, alleen maar groter. Er zijn dagen waarop ik het niet op kan brengen aan iemand anders te denken dan aan hem.
Maar er zijn ook dagen dat ik intens geniet van mijn andere kinderen. Van hun liefde. Van vallende blaadjes. Een lieveheersbeestje op mijn trui of een eekhoorn die met zijn kopje om de stam van een boom heen piept. Kleine tekens van mijn lieverd.
Wat ik probeer te zeggen is dat je gevoel oké is. Je mag je zo voelen. Geamputeerd, verloren en eenzaam. Er komt een moment waarop je de warmte weer voelt. Weer ruimte hebt voor de wensen en verlangens van anderen al is je leven voor altijd anders.
Neem je tijd is niet niks heb je mannetje verdiend jouw liefde.
BeantwoordenVerwijderen