De afgelopen dagen kregen we aan het eind van de middag thuiszorg over de vloer om Art in zijn bovenbeentje een injectie neupogen te geven. Neupogen bespoedigt de aanmaak van witte bloedcellen zodat Art sneller minder kans op infecties heeft.
De thuiszorg was heel prettig en efficiënt, toegespitst op kinderzorg, maar dat nam niet weg dat het een heel gemene prik is. Art was dan ook niet blij, hoewel hij iedere keer razendsnel wist om te schakelen en de verpleegkundige weer een grote glimlach gaf (die overigens wel gepaard ging met een luide NEE!).
Gisteren was de eerste dag dat Art geen neupogen hoefde, en er geen thuiszorg kwam. Rond etenstijd ging wel de deurbel, een collectant van het KWF (kan het ironischer?). Art raakte overstuur, want hij dacht dat het de verpleegkundige weer was, en huilde: 'Nee, nee! Au!' Maar ondertussen trok hij wel heel lief en plichtsgetrouw zijn broekspijp op.
We probeerden hem uit te leggen dat hij geen prikje meer hoefde, maar daar wilde hij niets van weten. Hij bleef maar roepen: 'Au! Nee!'. Pas toen hij een toetje kreeg voorgeschoteld, bedaarde hij wat.
Die arme lieverd. Ik heb geen idee wat er in zijn hoofd omgaat en wat hij bewust meekrijgt, maar hij moet zo veel doorstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten