Gistermiddag wachtten we in de speelkamer tot Art zou worden aangeprikt. Er kwam een vrouw binnen met een meisje in een buggy en twee oudere jongetjes. Het meisje had een prachtige bos krullen met daarop een grote pleister, waar mijn aandacht meteen naar toe werd getrokken vanwege Arts hersentumor. Al snel nam de vrouw afscheid van de jongetjes, haar zoontjes zo te zien. Het ging er best vrolijk aan toe maar zodra de jongetjes weg waren barstte de vrouw in tranen uit.
Ik wilde haar zo graag troosten maar ik klapte dicht. Ik kreeg direct de indruk dat zij aan het begin van dat hele traject staan, overdonderd waarom het hun moet overkomen en zich nog niet helemaal bewust van wat het zal betekenen voor de komende tijd. Het afscheid was het eerste stukje bewustwording (meteen dacht ik natuurlijk aan Benten, nu nog nemen we weleens met tranen afscheid).
En als ik eerlijk ben concludeerde ik ook door de mooie krullen van het meisje dat ze pas net is begonnen. In de acht maanden dat we nu regelmatig in het AMC zijn heb ik heel wat koppies kaal zien worden.
Art was laat met haren krijgen, net toen de boel begon te groeien verdween het weer door de chemo's. We hebben hem nog nooit met haren gezien. Soms fantaseer ik dat hij net zo'n volle bos als W zal krijgen en dat hij dan helemáál een knappe kerel is. Ik wacht rustig af :-)
Misschien kom ik de vrouw de komende dagen nog eens tegen. Wie weet helpt het haar - en mij - om te praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten