Licht aan het eind van de tunnel

Yes! Ons vertrek van F8Noord komt dan toch echt in zicht! Iedereen houdt het spannend, er is nog geen datum bekend, maar de zaalarts wenste ons vanavond het allerbeste omdat zij morgen een vrije dag heeft. Zal het al morgen zijn dat we naar huis mogen? We durven er niet aan te denken.
Art is sinds gisteren uit aplasie. En de antibiotica loopt t/m morgen. Dus in principe zouden we morgenavond al...

Ik word er ook sentimenteel van. Een soort Stockholm-syndroom. Thuis, en dan? Dan moeten we het allemaal zelf doen, zonder de geruststellende gedachte: over een week zijn we er weer.
Het is ook een raar idee dat we de verpleegkundigen en artsen, waar je na een jaar toch een band mee hebt - en zij anders wel met Art - niet meer zullen zien. En alle kindjes en ouders natuurlijk. Hoe zal het verder gaan? Je deelt zoiets heftigs met elkaar, en vervolgens zie je elkaar nooit meer.

Maar toch, als we het sein krijgen, zijn we direct weg. We wachten in spanning af!