Vanavond zat Art alweer lekker aan de nasi met loempia (mijn portie nog wel).
Ben blij dat deze hobbel in ieder geval weer genomen is. Of Art er iets voor terug krijgt, weten we nog niet.
We zijn zo verschrikkelijk moe. We hadden gedacht een tijdje te genieten van (in onze ogen) welverdiende rust. Maar daar komt niets van terecht. Het ergste van de ziekenhuiswereld is misschien wel de onzekerheid waarin je leeft. Niets is met zekerheid te zeggen of te plannen. Je weet niet hoe het morgen, volgende week of over drie weken met Art zal gaan. Je weet niet waar je morgen, volgende week of over drie weken zult zijn. Terwijl je juist nu zo'n behoefte hebt aan rust en voldoende informatie, weten waar je aan toe bent.
Morgen een gesprek met onze oncoloog. Hopelijk komen er veel antwoorden.
De troffee mocht in een potje mee naar huis
Wat moet dit moeilijk zijn,denk je even op adem te kunnen komen en nu dit weer.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel succes en sterkte
Fijn dat dit nu achter de rug is.Maar ja,zoals je zegt:hoe gaat het nu verder?
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat jullie een goed gesprek hebben met de oncoloog en dat jullie duidelijkheid krijgen.
heel veel sterkte! Groetjes,BEP