Papieren, papieren

Vrijdagochtend 30 maart. Zoals waarschijnlijk elke ochtend wurmt zich een kilometerslange sliert auto's door München. Ergens op een vierbaansweg staat een Nederlandse auto, bijna een kleintje tussen alle grote Duitse auto's. Daar zitten wij in. W checkt zijn e-mail. Een berichtje van zijn ouders. 'Gefeliciteerd met jullie trouwdag' staat er. 
Helemaal vergeten, vandaag vijf jaar getrouwd! Vijf (en een beetje meer) turbulente jaren die we voor geen goud hadden willen missen. We hebben veel heftige momenten met elkaar meegemaakt. En nu staan we in München, noodgedwongen neergezet. 

De afgelopen dagen hebben we behoorlijk kennis gemaakt met de Duitse bureaucratie. Papieren en handtekeningen, daar draait het hier om. Pas als dat in orde is, word je geholpen. Uitgebreid, gründlich, en heel behulpzaam, dat weer wel.

Voor de duidelijkheid: we zijn hier in München omdat Art bestraald gaat worden bij het Rinecker Proton Therapy Center. De afgelopen dagen hebben we inleidende gesprekken gehad. Eerst in het kinderziekenhuis dat de bestraling zal begeleiden. Arts bloed zal daar gecontroleerd worden en zeker de eerste weken zal hij daar veel zijn voor andere controles. 
De afspraak stond gepland om 9.00 uur op het dagcentrum van kinderoncologie. We dachten altijd dat de inrichting van het AMC van ellende uit elkaar viel, maar hier kunnen ze er ook wat van. Omdat Art een snotneusje had, en hij geen mondkapje wilde dragen, werden we op een box gezet (die meer op een isoleercel in een psychiatrische inrichting leek. Kale muren, kleine ramen, dikke deur zonder glas). 
Om 9.45 uur bleek dat we Art hadden moeten inschrijven bij de patiëntenadministratie beneden. Lange rijen. Toen W eindelijk aan het rechter loket stond, werd hij naar een glazen hokje doorverwezen. Toen hij eindelijk bij het glazen hokje stond, moest hij naar het linker loket. Om gek van te worden! 
Tegen 11.00 uur kregen we eindelijk een arts-assistent te spreken. Er moesten allerlei formulieren doorgenomen en ondertekend worden, voor dingen die in Nederland gewoon gedáán worden indien nodig (bijvoorbeeld dat je op de hoogte bent van de eventuele risico's van en toestemming voor bloedtransfusie). 
De oncoloog kwam ook langs en zei meteen dat Art in deze toestand (lees snotneus) absoluut niet onder narcose kan. Ja doei, dachten we (maar zeiden we natuurlijk niet), we zijn hier niet voor niets. Art moet gewoon bestraald worden. Punt. Bovendien is recent hij nog geopereerd onder deze omstandigheden!
Tegen enen mochten we eindelijk der Kinderklinikum verlaten. Maar net als in Nederland werden we al snel gebeld of we nog even terug wilden komen, voor een gesprek met de kinderanesthesist. Even kan niet in München, je zit al gauw weer een half uur in de auto hier. Weer een vreemd gesprek met lange formulieren en handtekeningen. Deze man had andere dingen aan zijn hoofd, en we konden hem er dan ook van overtuigen dat de verkoudheid van Art niets ernstigs was. We kregen een aanbeveling voor anesthesie mee. Tegen 15.45 uur kropen we de auto weer in. Pfff... het was een uitputtingsslag vandaag.

Vrijdag 30 maart verlopen de afspraken een stuk makkelijker. Het Rinecker is een heel groot, modern gebouw met veel glas. Het ziet er commercieel uit, op het terrein staat ook een guesthouse en we krijgen de indruk dat er veel Russen komen.
Bij het Rinecker doen ze niet zo moeilijk, hebben we al snel door. Niemand spreekt over uitstellen of niet onder narcose kunnen. Hier krijgen we een beter gevoel. 

Maandag gaat Art voor het eerst onder narcose voor een op maat gemaakt bed en masker, zodat hij straks iedere dag in precies dezelfde positie ligt. Aansluitend worden er een nieuwe MRI en CT gemaakt. 
De arts die wij spraken vertelde dat we donderdag zouden kunnen beginnen met de bestraling. Eerder werd ons 10 april doorgegeven. Kortom, het is weer afwachten en meegaan met de flow, zoals we al een jaar doen.

Ondertussen gaan we dit weekend proberen door te komen. We missen Benten, die nog in Nederland is. Een goed begin van het weekend is het etentje bij de Griek om ons jubileum te vieren. Aardige mensen, goed eten. We besluiten hiernog eens te komen, maar dan met Benten. En we tekenen bij voor nog eens vijf jaar, met z'n vieren.