Dorst

Art heeft dorst. De hele dag door. Hij smeekt om drinken - 'slok, slok!' - maar we mogen hem (bijna) niets geven. Het is moeilijk, je instinct zegt dat je je kind moet voeden als hij er om vraagt, zeker nu hij ziek is.
De verpleging rekent nu op de millimeter. Antibiotica gaat in kleine spuitjes in plaats van over de infuuspomp - dan kan Art een slokje extra nemen. Medicatie die normaal door de sonde gaat, spuiten we nu rechtstreeks in zijn mond. Heeft hij weer het gevoel van vocht.

Gewicht en buikomvang blijven stabiel. Er komt niets bij, maar er gaat ook niets af. Art plast nog niet zoals gehoopt, waardoor het vocht in zijn buik blijft zitten.

Arts bloedwaarden klimmen op, de artsen verwachten dat hij met een dag of twee uit aplasie zal zijn. Dat is goed nieuws voor zijn lever, de verwachting is dat hij dan beter is staat is om zijn lichaam op te ruimen. De zaalarts gaat ervan uit dat hij toch echt zeer binnenkort flink gaat plassen, tot wel een liter per dag. Ik moet het nog zien.

Gelukkig komt de Art zoals we hem kennen langzaam terug. Grapjes maken, lekker spelen en de verpleging in de gaten houden. Vanuit zijn bedje heeft hij goed zicht op de gang. Met zijn tong spettert hij iedereen na die iets bij hem heeft gedaan, alsof hij wil zeggen: 'En nu wegwezen!'. Ze lachen erom, die grappige Art, maar volgens mij is het voor hem bittere ernst.

Dat Art straks eindelijk uit aplasie komt, betekent niet dat we direct naar huis kunnen. Eerst moet zijn lever normaal zijn, maar ook de antibioticakuur moet worden afgemaakt. En dat kan nog wel eens een lange zit worden, zeker een dag of tien. Het geeft niet, als we Art maar weer 'gezond en wel' mee naar huis kunnen nemen.