VOD

Art heeft het zwaar. Zijn buik is al een aantal dagen weer tonnetjerond. Gisteren nogmaals een echo laten maken. Deze keer zag het er minder rooskleurig uit. We zaten wel een uur in dat warme kamertje. Ondertussen liep de spanning op. Er werd lang gekeken, nogmaals gekeken, overlegd in een andere ruimte, samen gekeken, zachtjes gepraat.
Art had opeens een enorme lever. En een hoop vocht in zijn buik. Het blijkt dat hij VOD heeft, Veno Occlusive Disease. Een bijwerking van de chemo, die af en toe voorkomt (natuurlijk weer bij Art).
De bloedvaten in Arts lever zijn ontstoken en werken hierdoor niet zoals ze moeten. Ze stuwen het bloed de verkeerde kant op en laten vocht door - vandaar dat het op plekken zit waar het niet hoort. Bijwerkingen zijn geel zien, lusteloosheid, je ziek voelen en problemen met de bloedstolling.
Overal op Arts lijfje verschijnen bloeduitstortinkjes omdat zijn bloed niet stolt. De hele dag door bloeden de wondjes in zijn mond. Hij heeft er al een aantal bloedtransfusies opzitten, maar tot nu toe helpt dat niet echt.
Het verdere beleid is afwachten en zo weinig mogelijk vocht, 1 liter per 24 uur. Hij heeft dorst maar mag bijna niets drinken. Sondevoeding is stopgezet, voeding loopt nu alleen nog door het infuus. Met weinig vocht hopen de artsen dat Arts lever volgende week weer tot rust is gekomen.

Daarnaast had hij een paar dagen geleden opeens koorts. Er werd direct een bloedkweek afgenomen en gestart met nieuwe antibiotica. (Volgens mij krijgt hij nu negen verschillende medicijnen. De hele dag door loopt er wel een antibiotica. Als de ene erin zit, wordt de andere weer aangehangen.) Er is een bacterie uit de bloedkweek gekomen - dat kan er ook nog wel bij.

Er wordt flink aan hem gerommeld. Veel mensen willen hem zien, zijn hartje luisteren, buik opmeten of bloed prikken. Uitgerekend nu zijn er allerlei nieuwe gezichten op de afdeling. Art is bang, nerveus. Alleen zijn mama mag bij hem zijn. Als het half kan, proberen we de mensen op afstand te houden, maar er zijn een hoop onderzoeken nodig om hem in de gaten te kunnen houden.

Het is voor ons heel moeilijk om hem zo te zien. Om nee te verkopen als hij om drinken vraagt - elke vijf minuten. Het is zwaar om het pijnlijke gekreun en gejammer te horen als hij slaapt. Om hem 's avonds laat wakker te moeten maken omdat er weer een dokter is die in zijn voet wil prikken.
We kunnen alleen maar wensen dat aankomende week zo snel mogelijk voorbij is. En dat Art in de tussenliggende tijd heeft kunnen opknappen.