Opgeblazen

Oudejaarsdag, twee uur 's nachts. Ik slaap alleen in het Ronald McDonaldhuis, W is een nacht naar huis. Mijn telefoon gaat. F8N aan de lijn. 'Je moet niet schrikken hoor, maar...'
De grond zakt onder me vandaan. De verpleegkundige begint een lang verhaal, maar ik denk alleen: zeg nu maar wat er aan de hand is! Art ligt aan het zuurstof en de hartbewaking. Hij was al een paar dagen lodderig en boller aan het worden, maar hoe kan dit nu weer?
Ik wil zeggen dat ik er meteen aan kom, maar de verpleegkundige is me voor. 'Je hoeft niet te komen, Art slaapt inmiddels weer heel rustig. Probeer je rust te pakken.'
Ik slaap die nacht niet meer - ik pieker. Krijgt Art niet gewoon veel te veel vocht? En moet ik W op de hoogte brengen of laat ik hem lekker slapen?
Ik bel nogmaals met F8N, maar hoef echt niet te komen. 

Tegen de ochtend val ik eindelijk weer in slaap en verslaap ik me even later natuurlijk. Maar geen nood: als ik Arts kamertje binnenstap zie ik dat hij nog niet wakker is. Wat ziet hij eruit. Hij is aan alle kanten opgeblazen.
Hij weegt nu 15,25 kg, terwijl hij maandag bij opname 13,2 kg woog. 
Wat voelt Art zich de hele dag ellendig. We mogen niet in zijn buurt komen. Niemand mag aan hem zitten. Het enige wat hij doet is in zijn bed filmpjes kijken.

Het probleem is dat Art het vocht niet in zijn bloed, maar overal eromheen opslaat. Hij heeft een zeer vergrote lever. Zijn hart moet hard werken. 
Er wordt besloten om Art een minimale hoeveelheid vocht te geven. De infuuspompen die continu lopen, gaan de helft minder geven. En Art mag zelf over de hele dag maximaal 300 ml bij drinken.

Dan wordt het oud & nieuw. Kort gezegd: verschrikkelijk. Tijdens het tv-kijken vallen we in slaap en als dan het eindelijk twaalf uur is huilen we. Tranen om de zware momenten van het afgelopen jaar. Tranen om de zware momenten die ongetwijfeld zullen komen in het nieuwe jaar. Vervolgens drinken we een fles champagne leeg, zingen we mee met de top 2000 en gaan we weer slapen.

Vanochtend vroeg weer naar Art. Hij besluit weer uit te slapen, wat ons geduld aardig op de proef stelt. Hoe zal hij zich vandaag voelen? 
Gelukkig, het lijkt beter te gaan. Hij ziet er niet meer zo opgeblazen uit en hij maakt grapjes. 
Het vochtrantsoen heeft geholpen, er is een halve kilo van zijn gewicht af. We hopen dat hij nu weer in een opwaartse spiraal zit. Oh nee, wacht even, vergeten dat hij nog niet eens in aplasie is...