Art zit momenteel in een kritieke fase wat betreft de aplasie, maar het lijkt redelijk te gaan. Leve de neupogen! Andere keren moesten we rond deze tijd terug naar het ziekenhuis, maar we hopen dat we dit weekend kunnen overbruggen en dat het bloed aankomende maandag weer stijgende waarden laat zien. Art is wat vermoeider dan normaal en heeft af en toe last van iets waarvan we niet weten wat het is, maar dat is met een paracetamol te verhelpen. Het gaat dus best goed.Elke dag aan het eind van de middag komt de thuiszorg weer om een prikje neupogen te geven. Het is onvoorstelbaar hoe een kind aan zijn situatie went. Art zegt nu alleen nog maar ‘au’ en dat is het. Zelfs zijn been laat hij nu liggen.
Ik lijk zo langzamerhand wel paranoïde. De hele dag door was ik mijn handen. Om de haverklap temperatuur ik Art. Hij krijgt geen water uit de kraan, en Benten en Art mogen absoluut niet uit dezelfde beker drinken of van hetzelfde koekje eten. Ze gaan ook niet samen in bad. Art mag niets dat op de grond heeft gelegen in zijn mond doen. Speelgoed wordt gewassen. Ik zou Art het liefste nu al zijn winterjas aandoen als we naar buiten gaan. En als ik Art mee moet nemen naar de peuterspeelzaal om Benten weg te brengen, ben ik meteen weer vertrokken. Geen bezoek hier, en absoluut geen verkouden mensen in de buurt.
Ik weet niet of het helpt, maar ik wil er alles aan doen om te voorkomen dat we weer met de schrik in de benen naar het AMC racen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten