Elke keer als ik het AMC in- of uitloop moet ik denken aan een moeder die bij de ingang vaak een sigaret aan het roken was. Haar zoon lag ook op kinderoncologie en we kwamen elkaar tegen op de afdeling of in het Ronald McDonaldhuis. Af en toe informeerden we bij elkaar hoe het ging, helemaal toen onze zoons tegelijkertijd op de ic lagen, allebei vechtend voor hun leven ten gevolge van de kankerbehandeling. We konden even naar elkaar luisteren en ons verhaal aan elkaar kwijt, soms heel zware gesprekken waar niets positiefs aan toe te voegen was.
Maar in de loop van de tijd zag je aan haar dat het slecht ging met haar zoon. Ze kroop in haar schulp, straalde uit dat ze niet wilde praten. We groetten alleen nog.
Nu staat ze niet meer bij de ingang. De naam van de jongen staat niet meer op het patiëntenbord. Wat we vreesden is waar: haar zoon is overleden. Van het ene op het andere moment verdween een heel gezin van de afdeling, terug naar een leeg huis waar één slaapkamer nooit meer beslapen wordt.
Ik baal zo ontzettend van die wrede rotziekte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten