Ik kan niet slapen. Naast me ligt manlief heerlijk te snurken. Buiten denderen goederentreinen voorbij en al de hele avond - of is het inmiddels nacht? - irriteer ik me aan opgevoerde brommers die vlakbij een race lijken te houden. In de kamer naast ons hoor ik een vrouw overgeven. Mijn maag draait om.
Ik woel en draai maar. Thuis zou ik beneden een kop thee maken, maar ik heb geen zin om naar de keuken van het Ronald McDonaldhuis te gaan. Wat is er met me aan de hand? Ik denk dat ik het even niet niet meer kan. Leven tussen al die ouders die moeten omgaan met de spanningen die een ziek kind met zich meebrengen. Leven met mijn eigen spanningen, die toenemen omdat de drie superzware chemo's dichterbij komen. Het liefst zou ik met man en kinderen naar Zuid-Europa ofzo vluchten, maar ik weet: die vlieger gaat niet op. We moeten aanvaarden dat het zwaar wordt en verder vechten. Toch maar weer proberen te slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten