Ons hele huis is inmiddels doordrenkt van Arts ziekte. Op de raarste plekken liggen papiertjes met bloeduitslagen of temperatuurtabelletjes erop. Overal paarse sondespuiten (ik raak die dingen altijd kwijt). Mappen met informatie uit het ziekenhuis hebben hun intrede gedaan in onze boekenkast. Onze toilettassen staan altijd klaar voor vertrek in de badkamer. Telefoonnummers in onze telefoon die we daarin nooit hadden willen opslaan. Een hele medicijnkast voor alleen Art – we hebben zelfs naalden in huis.
Voorlopig gaat dat niet veranderen, want we zijn nog wel even bezig. Vorige week hadden we een gesprek met de oncoloog over de voortgang van Arts behandeling.
Er komt een zware periode aan. Aankomende woensdag begint Arts tiende chemokuur, een relatief lichte. Nummer elf komt te vervallen om Arts lichaam rust te geven. De twaalfde kuur was oorspronkelijk de laatste, maar als het lukt worden na deze kuur stamcellen geoogst. Dan is het inmiddels eind oktober. Hierna krijgt Art drie keer een heel zware chemo en worden de stamcellen in drie keer (dus na elke chemo) teruggegeven. Art mag tijdens de aplasie niet naar huis.
Als dat achter de rug is, zal Art zes weken lang elke werkdag worden bestraald. Ik vind het doodeng hoe Art zal reageren op deze behandeling. Vergeleken met dit lijken de afgelopen kuren bijna een eitje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten