Nerveuze momenten weer de afgelopen dagen. Onze oncoloog zou gisteren bellen maar dat deed ze niet. Meteen bekroop ons een onheilspellend gevoel, vannacht hebben we er zelfs wakker van gelegen. Misschien moest de oncoloog de MRI nog bespreken met collega's omdat er iets onbeduidends op te zien was, of was ze een slecht-nieuwsgesprek aan het voorbereiden. Je haalt je van alles in je hoofd.
Vandaag aan het eind van de middag, op een heel onhandig moment - terwijl ik in een pan spaghettisaus stond te roeren en een ruzie tussen twee vermoeide jongetjes aan het sussen was -, ging de telefoon. De oncoloog! Ze had heel goed nieuws, de MRI ziet er rustig uit. Geen nieuwe ontwikkelingen, alle angst en stress weer voor niets.
Daarnaast vertelde ze dat het oogsten van vorige week in totaal op 2,5 is uitgekomen. We moeten naar 6, dus als Arts bloedwaarden het toelaten krijgt hij vanaf aanstaande maandag of dinsdag een extra chemokuur om hem weer in aplasie te krijgen.
Morgenochtend toch weer onverwacht bloed laten prikken. Ik hoop dat Art zich nog niet kwalificeert voor de nieuwe kuur (zoals de artsen dat altijd zo mooi zeggen). Ik heb zo geen zin in alweer die afdeling, we zijn pas net thuis! Hopelijk krijgen we een week rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten