‘Ouders van Art, wilt u even komen?’ Ik schrik op en loop naar de balie. We zitten al een tijd in de wachtkamer van de kinderpoli.
‘De oncoloog heeft een moeilijk gesprek met de afspraak voor u. Daar wil zij de tijd voor nemen. Het zal dus uitlopen.’ Een rilling, de ouders die net ontspannen de spreekkamer in liepen zien we ook wel eens op F8N. Nee, niet wéér slecht nieuws. Terwijl ik weer naar de bank loop, word ik teruggeroepen. ‘Wilt u dit niet te hard aan uw man vertellen, zodat niet iedereen dit hoort.’
Nu ben ik pissig. Die mevrouw is zo indiscreet om mij iets heel persoonlijks te vertellen, waardoor ik als medeouder van een kankerpatiëntje bovendien van slag raak, en nu denkt zij bij voorbaat dat ik dat luid ga doorkleppen aan W.
Een half uur later gaat W naar het toilet en ziet op de gang de betraande gezichten van de ouders. Wij zijn aan de beurt. De oncoloog onthaalt ons vrolijk, maar je ziet dat ze is aangedaan.
We gaan de stamceloogst van volgende week nog eens repeteren. Dinsdag: Art moet om 8.30 uur nuchter bloed prikken. Als er genoeg jonge stamcellen in zijn bloed zitten, wordt hij naar de ic gebracht en krijgt hij een lieslijn. Dan worden er vanaf woensdag stamcellen geoogst.
Als er niet genoeg stamcellen zijn, gaan we naar huis en proberen we het woensdag nog eens. Of donderdag, net zo lang er genoeg stamcellen zijn om te oogsten.
Bij het afscheid zegt de oncoloog: ‘Tot volgende week. Of eerder.’ Ook zij durft er bijna niet op te hopen dat het deze keer goed gaat, dat Art zonder koorts zijn aplasieperiode doorkomt.
Tot nu toe gaat het dus redelijk met Art, maar de bodem van zijn aplasie is waarschijnlijk nog niet bereikt. Art gaat nergens heen de komende dagen, en er komt geen bezoek. Als we het weekend maar koortsvrij kunnen houden. Dan is het daarna al bijna dinsdagochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten