De laptop springt op automatische fotovertoning. Mijn ogen schieten vol, ik zie foto’s die ik lang niet heb gezien. Foto’s uit het ‘pre-ziekenhuistijdperk’. Een vrolijke Art zonder bult op zijn hoofd, maar met wat zwarte haartjes. Ik wil dit niet zien, het is te confronterend, maar toch is er iets in mij dat dwingt naar de foto’s te blijven kijken. De gebeurtenissen op de foto’s komen dichter bij Arts eerste ziekenhuisopname. Art wordt steeds magerder. Waarom is dat ons toen toch niet opgevallen?
Dan de ziekenhuisfoto’s. Grote wonden, roze geverfde operatieplekken, slangetjes, apparaten. W en ik die er slechter uitzien dan Art. Kleine, oude ziekenhuiskamertjes met een even zo oud opklapbed.
De foto’s worden van recentere datum, en ondanks de dalen zie je Art weer langzaam opknappen. Vrolijke foto’s in de tuin en samen met zijn broer. W en ik kunnen hem niet zo goed bijbenen, wij lijken wel tien jaar ouder te zijn geworden in een korte tijd en zien er nog steeds niet uit.
Dan gaat de laptop over op een zwart beeld. Wat een symboliek – wisten we maar wat de toekomst zal brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten