Appeltje eitje

Ben deze week heel wat blogstukjes begonnen. Over hoe we thuis onze draai weer moesten vinden. Over een ziek kind en opvoeden (dat gaat bijna niet). Over de feestdagen waar ik tegenop zie. Over de enorme vermoeidheid die ons alle vier heeft overvallen.
Ik had de puf niet om ze af te maken.

Vanmiddag bezochten we de afdeling even voor een paar shotjes chemo, voor het eerst in Arts behandeling. Het voelt bijna alsof je even een hoestdrankje gaat halen, zoals een mede-ouder op twitter zei. Normaal kreeg Art zo'n vier dagen lang een zak met chemo, en nu alleen een spuitje. Appeltje eitje. Wat zijn we veranderd, dat je daar je hand niet meer voor omdraait. Het gaat tenslotte nog steeds om chemo!

Zodra je F8N weer op loopt denk je alleen maar: oh, ligt die er nog steeds? En is die persoon er nu al wéér? Gaat het wel goed? 
Verschrikkelijk. En andere ouders denken dat ook over Art, direct worden allerlei vragen op je af gevuurd. Aan de ene kant heel fijn, maar je wordt weer zó die afdeling op geslurpt en dat willen we even niet. We willen nog met lichaam en geest thuis zijn.
Gelukkig waren de prikjes zo gepiept en mochten we naar huis.
We praatten wat na met een van de verpleegkundigen die Art vorige week op zijn wond had gedrukt. Ze vertelde dat ze dit, in ruim twintig jaar, nog nooit had meegemaakt. Die eer heeft Art dan weer...

Morgen krijgt Art weer een shotje chemo. Vooraf een gesprek met de oncoloog over de High Dose-chemo die Art vanaf 27 december gaat krijgen.
We zijn heel bang voor die chemo, al ons kerstgevoel wordt daardoor overschaduwd. Wat zal hij met Art doen? Hoe lang moeten we dan weer in het AMC blijven? Art mag in de aplasieperiode niet naar huis, en zal dan een deel van zijn stamcellen terugkrijgen. 
Één schrale troost: op 31 december het mooiste uitzicht van Amsterdam.