Thuis

Vanmiddag schrok ik me rot. Ik zat achteloos op de computer door mijn foto's te bladeren, toen ik bij een foto van Art uitkwam die echt te erg voor woorden is. Hij (Art) ziet er verschrikkelijk uit. Ik had de foto genomen net voor we met een vreselijke diarree-Art op het nippertje het ziekenhuis hadden gehaald.
Hoe haalde ik het in mijn hoofd om op dat moment een foto van hem te maken, welke gedachte hoorde hierbij? Art kijkt op de foto ook met een blik van: 'Mama, alsjeblieft, een foto nemen is nu wel het laatste wat ik wil'.
Ik kan niet meer bedenken met welk idee ik deze foto maakte. Was het om op een later ogenblik te kunnen vergelijken?

Nog zo iets. Toen Art in de beginfase van de behandeling een - wat later bleek - zeer verhoogde hersendruk had en wij vergeefs de hele nacht het ziekenhuis hadden gebeld (we waren toen nog niet zo assertief), en we 's ochtends rond 10.30 eindelijk, eindelijk mochten komen, ging ik broodjes staan smeren om mee te nemen. Misschien kregen we later wel honger, handig om wat bij ons te hebben... Pas toen W. te kalm en te indringend vertelde dat we vast geen trek in broodjes zouden hebben, dacht ik: waar ben ik mee bezig?, en sprongen we de auto in. Zo snel dat we brood en boter niet eens hebben opgeruimd. Ook hier waren we net op tijd in het AMC, Art werd vrijwel direct na binnenkomst de OK binnen gereden. Geen seconde meer aan broodjes gedacht.

Een mens in paniek doet misschien gewoon onlogische dingen.

Vergeleken met bovenstaande voorbeelden hebben we nu een wel heel rustig en bijna saai bestaan. Heerlijk. Geen prikken, medicijnen, controles, verpleegkundigen of wat dan ook. Gewoon, met z'n vieren, thuis. We slapen allemaal heel veel en de Dirk in het dorp is zo'n beetje onze verste bestemming.
Art leeft op. Vorige week durfde hij niet buiten te spelen, nog te veel gewend aan zijn paar vierkante metertjes in het ziekenhuis. Maar nu stampt hij vrolijk achter zijn broer aan door de modder.

Tweede kerstdag moeten we er toch echt weer aan geloven. Om 17.00 uur staat de heropname op F8N gepland. Eerst voorspoelen. Volgende dag de High Dose-chemo. We zien er als een berg tegenop, maar gelukkig is het 'van thuis kunnen genieten'-gevoel terug. Dat mogen we nog even vasthouden.

Het voordeel van dat we (minstens) twee weken in het ziekenhuis moeten gaan verblijven, is dat we straks niet meer voor onverwachte panieksituaties als hierboven komen te staan. Geen Art in aplasie. Geen broodjes smeren voor later, geen ritten naar AMC van: harder rijden, anders zijn we te laat! Dat geeft rust.