Dubbel

De afgelopen week voelde ik de energie uit me stromen. Ik ben moe en emotioneel. Waarom weet ik niet. Het zijn lange dagen in het ziekenhuis, maar om nou te zeggen dat ik het druk heb... Nee, het is alleen wachten, Art entertainen en je vervelen. En opletten of alles op de juiste manier gebeurt, misschien slurpt dat wel de meeste energie.

Vanmiddag zat ik in de auto en voelde opeens dat de wereld om mij heen mij niet meer past. Al die bestuurders met haast, snel-snel inhalen omdat ze het liefst allemaal vooraan rijden. Waarom? Het is zaterdag nota bene.
Ik was met Benten op weg naar het sinterklaasfeest bij mijn ouders. Om eerlijk te zijn zag ik er tegenop. We waren niet compleet, hoe kon ik een kinderfeest gaan vieren zonder dat mijn hele gezin daar bij was. Bovendien slaap ik al nachten slecht en ben daardoor heel moe. Ik vroeg me net af of ik niet beter kon omdraaien en naar huis rijden om uit te rusten, toen ik een regenboog voor me zag. En die regenboog kwam zo’n beetje op het huis van mijn ouders neer. Tja... het was vast een teken. Een teken dat ik daar naartoe moest gaan, en er een gezellige middag van moest maken. Toch maar doorgereden. En hoewel ik in het begin mijn best moest doen, werd het gaandeweg gezellig.
Morgen mogen Benten en ik Art cadeautjesopbrengst van vandaag brengen, dat is ook niet verkeerd. Maar ik ben blij dat we het sinterklaasgedoe achter ons hebben. Feestdagen kunnen gruwelijk zijn.

Ik schreef over de wereld die mij niet meer past. Ik sta buiten de dagelijkse werkelijkheid. Het voelt of ik in een ander toneelstuk speel dan de rest van Nederland - dag in dag uit in een kleine kamer, daar word je maf van misschien.

Snel slapen. Dan gaan we morgen Art blij maken met de cadeaus. Morgenochtend wordt bij Art een bloedkweek afgenomen om te kijken of de bacterie is verdwenen uit zijn pac-lijn. Ik weet niet wat er gaat gebeuren als dat niet zo is, misschien komt de stamceloogst van aankomende week dan wel te vervallen. Maar laat ik niet op de feiten vooruit lopen. Slapen nu.