Stresspiek

Weer thuis. Alleen, dat nog wel.

De stamceloogst van vandaag leverde 0,3 op. Te weinig om het benodigde getal (6) te halen, maar aan het eind van de dag bleek opeens dat alle oogsten bij elkaar op 5,3 zijn uitgekomen. Geen idee waar dat getal vandaan komt, maar bij natellen bleken er opeens meer stamcellen te zijn. Oncoloog blij, zaalarts blij en wij natuurlijk blij, want met een aangepast plan hebben we nu genoeg stamcellen verzameld.
Dus, lieslijn eruit en naar huis!

Maar met de hevige bloeding van de vorige keer in het achterhoofd kreeg Art eerst een HEEL grote zak bloedplaatjes (die zorgen voor de stolling van het bloed).
Vijf voor zes vanavond. Lieslijn wordt eruit gehaald. Tien minuten drukken. Het bloed spuit uit zijn wondje. Nog eens een kwartier drukken. Geen verbetering. Er wordt assistentie gehaald. Drukken en drukken op de wond. Het helpt niet. Zodra de wond wordt losgelaten, gutst het bloed eruit. Art is boos, hij wil slapen. Tegen zeven uur komt de zaalarts kijken met de dienstdoende oncoloog. Er wordt een nog grotere zak bloedplaatjes gehaald, die meteen inloopt. Art blijft hevig bloeden. Er staan weer zes mensen om Arts bed, te drukken, bloed op te ruimen, liedjes te zingen voor Art. Hartmonitor wordt aangesloten. Art hartslag komt regelmatig boven de 180 uit.
Ze willen Art een wonddrukverband omdoen, maar dat lukt niet vanwege al het bloed dat uit zijn been loopt zodra je stopt met drukken.
Een chirurg komt kijken. Hij besluit dat er hechtingen in Arts been moeten. Nog even de juiste spullen halen. Weg chirurg. Ondertussen wordt er al twee uur op de wond geduwd, maar geen enkele verbetering.
Om kwart over acht gaan de hechtingen erin. Het bloeden lijkt gestopt. Verband erom en opruimen maar. Behalve de chirurg moet iedereen bijkomen. We worden weer op onze schouders geklopt, wat zijn we toch enorm stressbestendige ouders. (Nou...)

Art vindt het allang weer best. Hij mag weer bij mama op schoot en er wordt niet meer vervelend op zijn been gedrukt. Bovendien krijgt hij een flinke dosis bloed (want ook best wat verloren), waardoor hij lekker actief is. (Bij een normale transfusie krijgt Art 180 ml bloed in drie uur, maar nu 275 ml in één uur.) En nog een gebakje voor de schrik. Die stuitert vast de hele nacht door. Maar dat is mijn zorg even niet, heb het stokje doorgegeven aan W. en ben lekker naar huis gegaan. Bijkomen van die enorme stresspiek – alweer.

Hopelijk komen de mannen morgenochtend naar huis.