Reïnfusie

Vandaag kreeg Art zijn stamcellen terug. Helaas was ik er zelf niet bij, maar volgens W kwamen ze bevroren naar de afdeling en werden ze ontdooid en toegediend. Net als bij trombo's handmatig, zonder infuuspomp. 
Mij was eerder verteld dat er minimaal 48 uur moet zitten tussen de chemo en het teruggeven van de stamcellen, zodat de chemo geen kans heeft om de stamcellen kapot te maken. De interval was bij Art een stuk korter (vandaar dat ik ook te laat was voor de reïnfusie). Ik raakte in paniek, ben ik nu de enige die oplet?
Maar volgens de dienstdoende oncoloog zat er een acceptabele marge tussen chemo en stamcellen. En waarom te vroeg? Omdat Sanquin alleen 's ochtends werkte. 

Nu ruikt Art naar een pas geopend blikje maïs. Ik wil niet zeggen dat het stinkt maar het is wel onaangenaam - als je dicht bij Art bent brandt de geur in je neus. Het komt van het stofje waarmee de stamcellen zijn ingevroren, en waarschijnlijk zal Art er nog een paar dagen naar ruiken. Lekker vooruitzicht.

We hebben het gevoel dat we niet weten wat ons te wachten staat, dat de dokters en verpleegkundigen ons gedoseerd informatie geven (en dat maakt het heel serieus). 
Het gaat best goed met Art, hij eet zelfs redelijk - vooral zoetigheden deze keer-, maar iedereen reageert van: 'Ja, nog wel. Straks komt de klap.' 
Vanavond is Art overgegaan op voeding via het infuus. Dat vonden ze al nodig. Daarnaast loopt er nu continu een heel klein beetje voeding door zijn sonde. De verwachting is dat Art op z'n minst geen trek meer heeft, maar eigenlijk dat hij straks hondsberoerd zal zijn.

Spannende dagen. We verwachten al een paar ochtenden een hoopje ellende te zien ontwaken, maar dat is niet zo. Art speelt nog vrolijk en 's avonds houden hij en zijn vriendje disco in de speelkamer. Zo schattig, twee dansende peuters. Van dit soort momenten krijg je de boost om door te gaan.