Plotseling ben ik bang. Bang voor wat ik zie, bang om dat te
verliezen. Niet nu maar in de toekomst. Het tafereel van de spelende broertjes
lijkt zó normaal dat het haast bizar is. Want voor ons ís het niet normaal,
mijn kind is heel erg ziek en heeft eindelijk een paar rustige dagen thuis voor
de ellende weer begint.
Vandaag heb ik niets aan uitdrukkingen als ‘leef in het nu’ en
‘geniet nu het kan’. Ik zit opeens in de ‘wat
als’-modus. Ik ben bang voor alle pijn, spanning en angst die de komenden
maanden zullen overheersen. En realiseer me dat er een heel zware tijd aan gaat
komen.
Gek hoe je van geluk zo in angst rolt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten