... En toen was het alweer tijd voor de eerste driemaandelijkse MRI. En toen belde onze oncoloog een paar dagen later en vertelde ze ons niet datgene wat we graag wilden horen.
Wat we wilden horen was natuurlijk: 'Art is schoon! Ik zie jullie over drie maanden voor de volgende MRI.'
Wat ze ons meedeelde was dat er een hoop witte vlekjes te zien zijn op de foto. Het was ons al van tevoren verteld dat we hier rekening mee moesten houden. De protonen zijn blijkbaar nog actief in Arts hoofd en reageren op het MRI-apparaat. Dit is de verklaring waar ze nu vanuit gaan. Maar omdat ze in Amsterdam geen experts zijn op het gebied van protonenbestraling, zijn de betreffende foto's ter beoordeling naar München opgestuurd. En duurt het natuurlijk even voor we antwoord krijgen. We wachten weer in ontzettende spanning af.
Opeens doemt het scenario 'Wat als...' wederom in ons hoofd op. Als de vlekjes niet met de bestraling te maken hebben, hebben we een groot probleem.
Vreselijk, die onzekerheid. Wat ook niet meewerkt, is dat we na de MRI even naar de afdeling zijn gegaan om de allerlaatste kralen van Arts Kanjerketting op te halen. Een totaal nieuwe, moderne afdeling helpt niets, direct waren we terug in die beklemmende wereld. We zagen kinderen en hun ouders die in 'onze' tijd al op de afdeling rondliepen, en nu dus nog steeds. Zo verschrikkelijk.
Daarnaast hebben we slecht nieuws te horen gekregen over een lief meisje in dezelfde situatie als Art. Allebei even oud, dezelfde knuffel, allebei een hersentumor en tegelijkertijd naar het buitenland vertrokken voor protonentherapie. We zijn er kapot van. En voor ons gevoel weer helemaal terug in die rotwereld waar we hard waren uit gehold.
