Mijn wens voor jou

Mijn kereltje. Je gelooft nog heilig in de man met de witte baard. Ik zie je koppie bij zijn bezoek aan school. Je bent blij, onder de indruk maar toch ook een beetje ondeugend. Eens een boef...

Je leeft volop in het moment, gaat er helemaal in op.

Wat ik hier zie, is alles wat ik jou toewens. Dat je geniet van je leven, hoe kort het ook mag zijn. Dat je meedoet, net als iedereen. Je het gevoel hebt dat je hetzelfde pad mag bewandelen als de kindjes om je heen. 

Je bent zo anders maar net als ieder ander kind.

Een zware taak

Gelukkig liggen mijn ex en ik wat de kinderen betreft redelijk op één lijn. Het zou dit proces anders heel lastig maken, want alles moeten we uitdenken.

Vanmiddag had ik een pittig overleg met de oncoloog, huisarts en ex-man. Het lijkt nu beter te gaan met Art maar we moeten de waarheid onder ogen blijven zien. Art zal stukje bij beetje achteruit gaan en uiteindelijk in een fase belanden waarin wij over zijn leven moeten beslissen.

Om straks niet voor verrassingen te komen staan (stel je voor dat ex-man en ik het totaal niet met elkaar eens zijn), maar ook voor goede communicatie met en tussen zorgverleners moet er een leidraad, een zorgplan voor Art komen – hoe moeilijk het nu ook is om erover na te denken.

We bespraken zaken als tot wanneer laten we Art opnemen op de ic, reanimeren of beademen. Hoe gaan we met pijnbestrijding om. Geven we hem nog sondevoeding wanneer zijn lichaam eigenlijk op is.

Ik verbaasde mijzelf. Het leek net of ik het helemaal niet over Art had. Ik kan me er ook nog niets bij voorstellen. Zo abstract (maar wellicht dichterbij dan we denken). Toch staat bij iedere beslissing één ding voorop: Art mag niet lijden. Ik ben trots op ons dat we hiervoor ons eigen verdriet en pijn opzij zetten.
De file op weg naar huis gaf me de ruimte om het gevoel erbij te laten. Vanavond hield ik even extra veel van mijn boef. Nu kan het nog.