Al twee maanden zonder Art. Ik wil niet dat de tijd door
tikt en wij verder leven zonder hem. Dat ik nu een winterjas draag die hij nooit heeft
gezien. Dat hij niet weet dat zijn zusjes al mondharmonica spelen (iets wat hij
zelf graag deed).
Ik wil niet dat hij niet weet dat Benten in de ban is van een
nieuwe rage, squashies ofzo. Dat we weer kijken naar Jan Boerenfluitjes in het
Sinterklaasjournaal. Ik wil niet dat we plannen voor wintersport maken, zonder
hem. En ik wil niet kijken naar filmpjes en foto’s met hem, wanhopig, naar het
bijna enige tastbare dat ik nog van hem heb.
Het maakt me misselijk om op school rond te lopen, zonder
Art. Feesten te moeten vieren zonder hem. Te zien hoe mensen op straat mijn gezicht peilen – gelukkig, het gaat met
haar.
Ik kan praten, lachen, en zelfs grapjes maken zonder dat ik
het wil. Het leven gaat door zonder dat ik dat wil. Ik wil Art terug bij mij.
